Back to Top

O historii Kościoła w Jasieniu

Drukuj Drukuj E-mail E-mail

Początkowo w Jasieniu (niem.Gassen) nie było świątyni,  a mieszkańcy uczęszczali do świątyni w Budziechowie. Od czasu uzyskania praw miejskich przez Jasień 24 stycznia 1660 upłynęły trzy lata, aż do 27 maja 1663r. kiedy to mieszkańcy mogli modlić się we własnym jasieńskim kościele. Była to drewniana budowla. Głównym inicjatorem budowy kościoła i jego głównym fundatorem był Rudolf von Bünau. Poświęcenia dokonał główny duchowny Dolnych Łużyc Georg Hutterus, urzędnik z Lübben.
Początkowo nabożeństwa odprawiane były przez proboszcza z Budziechowa – Bolziusa. Kościół w Jasieniu był bardzo mały i skromny. Nie posiadał wieży ani organów. Całe niezbędne wyposażenie kościoła zostało ufundowane przez rodzinę von Bünau. W roku 1668 w Jasieniu zamieszkał pierwszy proboszcz Melchior Franke.
W roku 1717 mieszczanin i ludwisarz z Żar Beniamin Korner zgodnie z umową odlał dla kościoła dwa dzwony. Przywieziono je do Jasienia 15 czerwca 1730 i uwagi na brak wieży, dzwony ustawiono na rusztowaniu przed kościołem. Dopiero 20 lipca 1730 został położony kamień węgielny pod budowę wieży, którą ukończono w 1731.
 
Pożar z roku 1731 miał ogromny wpływ na kształt obecnego Jasienia. Pożar wybuch 28 sierpnia popołudniu między 14 a 15 godziną. Całe miasto zostało postawione na nogi dźwiękiem dzwonów. Wszyscy zabrali się do gaszenia pożaru. Lato roku 1731 było bardzo upalne, stan wody w rzece Lubszy bardzo się obniżył i ta sytuacja wpłynęła na skalę zniszczeń w mieście.
Pożar szalał jak wichura od domu do domu płomienie sięgały koron drzew. Spłonęło probostwo – plebania, budynek zapłonął jak świeca. Ok. 15.45 spłonął kościół a wraz z nim organy, księgi parafialne, biblie, modlitewniki. Z pożaru ocalało zaledwie 7 domów. Całe miasto wyglądało jak jedna kupa gruzu.
20 kwietnia roku 1733 położono kamień węgielny pod budowę nowego ceglanego kościoła.
Zbudowany został w stylu barokowym. Wzniesiono go w miejsce spalonego, wykorzystując murowaną kondygnację wieży, którą podwyższono. 1 sierpnia 1733 r. o godz. 14 zabrzmiał dzwon. Fundatorem był Günter von Bünau i gmina z dobroczynnych składek. Odlał go H.Friedrich Koerner i Joh.Heinrich Lehman z Żar, na dzwonie widnieje jego imię fundatora.
Nowy kościół początkowo nie posiadał okien i ławek. Dopiero ze składek mieszkańców kupowano stopniowo jego wyposażenie. W roku 1734 w Zielone Świątki odbyło się pierwsze kazanie w nowym kościele. W roku 1741 ustawiono chrzcielnicę, wokół nawy i prezbiterium biegł balkon podparty słupami, w prezbiterum centralnie ustawiono ambonę, którą ostatecznie wykończono w 1744 r. Był to trójstonny kosz wsparty na dwóch słupach, nad kazalnicą umocowano pokrywę. 3 czerwca 1770 r. postawiono kopułę wieży zwieńczoną wiatrowskazem.
W roku 1770 ukończono budowę wieży kościelnej, nadzorowanej przez mistrza z Żar - Fiedigera. W tym też to roku na jej szczycie zamocowano wiatrowskaz - chorągiew wykonana z żelaznej blachy, połączona nitami z gwiazdą z wyrytymi literami SVB i data 1770.

O historii Kościoła w Jabłońcu

Drukuj Drukuj E-mail E-mail

Kościół filialny pw. Św. Anny w Jabłońcu.

Kościół wybudowany na przełomie XIII/XIV wieku w stylu gotyckim, przebudowywany w XV wieku posiada wnętrze barokowe z XVIII w. Kościół od 1585 roku był kościołem filialnym podległym kościołowi w Budziechowie, a wcześniej podlegał kościołowi w Lubsku. Kościół wybudowano na dawnej łące z otynkowanego kamienia polnego, otoczony cmentarzem i ogrodzony murem z kamienia polnego i częściowo murem z cegły. Ceglana wieża kościelna datowana jest na lata 1717/18. Na zwieńczeniu wieży wiatrowskaz z napisem „OGVW 1736”. Wieża jest odeskowana. Przypuszczalnie nawa kościoła jest około 100 lat starsza od wieży. Od północy dobudowana jest zakrystia z dwuspadowym dachem. Dobudówka z południowej strony posiada emporę (galerię) z arkadami dla właścicieli wsi, oraz kruchtę, a pod nią kryptę grobową o sklepieniu beczkowym. W krypcie znajduje się rząd trumien z drewna. Arkady od roku 1946 są zamurowane. Pod Arkadami znajduje się zabytkowa tablica z siedmioma dziećmi urodzonymi pomiędzy 1698 rokiem a 1706, są to po części pozłacane płaskorzeźby ustawione obok siebie. Tablica poświęcona jest zmarłym dzieciom państwa Otto George von Wiedebach i Ursula M. von Bredow. Kościół wewnątrz jest otynkowany, sufit wykonany z desek, podłoga ceglana.